อีกหนึ่งความเชื่อเฉพาะของคนในชุมชนคือ "พ่อท่านกาหยี" ที่วันศรีสุนทร หรือวัดบ้านพอน พ่อท่านกาหยี เป็นที่เล่าขานสืบต่อกันมาว่า เมื่อนานมาแล้วมีชาวประมงทั้งคนพุทธ และคนอิสลาม ออกไปล่องเรือแล้วเกิดพายุ อาเพศ คนพุทธบนบานว่า ถ้ารอดชีวิตก็จะไปบวช ส่วนคนที่เป็นอิสลาม ก็บอกว่าถ้าเรือไม่ล่มจริงๆ จะออกจากศาสนาอิสลามมาบวชด้วย ต่อมาเรือล่ม แต่ทุกคนรอดหมด คนอิสลามคนนั้นก็ได้เกาะไม้ที่เป็นไม้กาหยี พอขึ้นฝั่งมาจึงบวชเป็นสมภารที่วัด แล้วก็นำไม้กาหยีมาแกะเป็นพระเพื่อบูชา

ภาษาที่ชาวลิพอนใต้ใช้เป็นหลักในการสื่อสารคือภาษาถิ่นภูเก็ต คำศัพท์น่ารักๆ ที่ใช้พูดคุยและหยอกล้อกันอยู่เสมอ มีทั้ง "ปิเสะ" ที่เเปลว่า "เป้า" "จุ๊ยตี๋" เป็นที่เก็บน้ำที่หล่อปูนขึ้นมาไว้ "เนือย" แปลว่า "หิว" "จิ่มแจ้" เป็นลานล้างจานกลางบ้าน ในบ้านทรงจีน และ "จุ๊ยก๊าว" ที่แปลว่าคูน้ำ สังเกตได้ว่าภาษาภูเก็ตจะมีภาษาจีนผสม เนื่องจากที่นี่มีชาวจีนแต่เดิม อาศัยอยู่มาก ลักษณะบ้านเรือนในลิพอนใต้ เมื่อก่อนก็มีรูปแบบของบ้านจีนผสม แต่ในปัจจุบันได้เปลี่ยนรูปแบบเป็นทรงร่วมสมัยเป็นส่วนใหญ่

ขาวยำแม่อำพร

น้ำพริกสูตรแม่ปรีดา